Sjefke Janssen was profwielrenner van 1946 tot 1954. Hij was een kleine en karaktervolle coureur die zich, als rechtgeaard Limburger, het beste thuis voelde op een enigszins geaccidenteerd terrein, zoals de Limburgse heuvels.

Vader Sjaak Janssen was sigarenmaker en werkte voor de firma Boticos uit Valkenswaard, die hadden een sigarenfabriekje aan de Stationsstraat 166 in Elsloo. Na een inkrimping bij het fabriekje werd de sigarenfabricage verplaatst naar de voorkamer van het nieuwe huis van de familie Janssen aan de Stationsstraat 54 (nu de fietsenzaak Sjefke Janssen).

In 1931 of 1932 moest het gezin vanwege het werk van vader verhuizen naar Valkenswaard. Hier ontdekte zoon Sjefke zijn wielertalenten op een damesfiets waar hij met een stok een herenfiets van maakte, om het echt te laten lijken!
In 1937 werd Sjefke al onafhankelijk wielrenner (die mochten zowel bij de amateurs als de profs starten). In 1938 keerde het gezin terug naar Elsloo en in 1939 is Sjefke amateur geworden.

In 1939 moest hij in militaire dienst en was hij als soldaat gelegerd in Den Haag toen de Duitsers in mei 1940 binnenvielen.
In de oorlog kwam van fietsen niet veel terecht. Om niet vanwege de Arbeidseinsatz in Duitsland te moeten werken, werd hij hier mijnwerker. Daar leerde hij wat afzien is!

De Elsloose schipper Sjaak Vranken nam hem een paar jaar later in dienst en toen kon Sjefke ook weer wat gaan fietsen. Daarnaast voetbalde hij ook nog bij Caesar en Haslou.

Vanaf 1943 worden weer stilaan wat wielerkoersen georganiseerd en Sjefke's carrière nam een wending die hem én Elsloo als wielerdorp bekend -misschien zelfs beroemd- maakte.

Zijn beste prestaties leverde hij in eendagskoersen, met name was hij tijdens die jaren als professioneel wielrenner vaak succesvol bij de Nationale Kampioenschappen op de weg.

Sjefke werd twee keer – in 1947 en 1949 – Nederlands kampioen op de weg op de Cauberg in Valkenburg. Binnen een tijdsbestek van negen jaar meldde Sjefke zich negen keer bij de eerste tien in het klassement. Ook een derde plaats op het wereldkampioenschap op de weg in het Franse Reims (1947) prijkt op de palmares van de frêle coureur.

Bovendien kan hij trots zijn op vier starts in de Tour de France. In de Tour van 1947 was hij de enige Nederlander die de wedstrijd uitreed. In 1953 maakte hij deel uit van de legendarische Nederlandse landenploeg van Kees Pellenaars.

In 1952 is hij er ineens, Jan Nolten. De lange Limburgse wielrenner met blond achterover gekamd haar wordt de absolute revelatie van de Tour de France in dat jaar.

Net professional en debuterend op het hoogste podium wint hij in de Tour de France op 7 juli 1952 de 12e etappe, een zware bergetappe van Sestrière naar Monaco.

Op de flanken van de Puy de Dôme fietst hij iedereen uit het wiel in de 21e etappe. De finish is al in zicht als fenomeen Fausto Coppi hem in de laatste honderd meter voorbij rijdt. Het wordt de mooiste nederlaag van Jan Nolten, één van Nederlands beste klimmers ooit. Bekijk hier de foto van het moment-suprème ⇢

Jan Nolten zorgde er met zijn overwinning voor dat de provincie Limburg volkomen in de ban raakte van de Tour de France – om nog niet te praten over zijn eigen woonplaats Geleen.

Als eerste Limburger won hij een etappe in deze wielerronde en daarnaast werd hij 3e in de etappe naar Lausanne, 8e in de rit naar l'Alpe d'Huez, 6e in Bagneres-de-Bigorre en 7e in de etappe naar Pau. 

Een jaar later won hij in de Tour de 8e etappe Nantes-Bordeaux, die maar liefst 345 km lang was. Ereplaatsen waren er ook weer: 3e in Montluçon, 2e in Briançon, 4e in Nîmes en 6e in de etappe naar Dieppe.

Toch heeft hij de torenhoge verwachtingen later nooit geheel kunnen inlossen, mede door een auto-ongeluk.

Jan Nolten trouwde met een meisje uit Elsloo en bleef hier bijna zijn hele leven wonen. Op respectabele leeftijd verhuisde hij terug naar zijn geboorteplaats Geleen.

Hij fietste tot en met veteranen leeftijd nog regelmatig wedstrijden bij de Nederlandse Wielren Bond.

Belangrijkste overwinningen:
* 1952 - 12e etappe Tour de France, Sestrières-Monaco, 195 km
* 1953 - 8e etappe Tour de France, Nantes-Bordeaux, 345 km
* 1956 - 12e etappe Giro d'Italia

Tourdeelnames:
* 1952 - 15e in eindklassement; winnaar 12e etappe
* 1953 - 19e eindklassement; winnaar 8e etappe
* 1954 - 14e eindklassement
* 1955 - 21e eindklassement
* 1956 - 28e eindklassement

Bronnen: Henk Steevens en o.a. Wiel Verheesen, Limburgs Dagblad 30.06.2000

Henk Steevens had graag vaker dan die ene keer in 1953 tot de ploeg voor de Tour de France behoord, maar de man uit Elsloo kreeg een jaar later tot zijn grote ontgoocheling slechts een reserverol.
De kwestie leidde eind 1955 wel tot zijn onverwacht vroeg afscheid als actief wielrenner: Henk Steevens koos voor maatschappelijke zekerheid.

Hij was neoprof en slechts 21 jaar toen hij op maandag 11 mei 1953, daags na het Limburgs Kampioenschap op de Cauberg, de uitnodiging van ploegleider Kees Pellenaars kreeg. Steevens won op de Cauberg met overmacht en had indruk gemaakt op Pellenaars.
Diezelfde dag moest Henk de Grote Prijs van Hannover rijden... en die won hij ook.

Steevens was vereerd maar sputterde tegen, want hij vond zichzelf nog veel te jong voor zo'n avontuur. Pellenaars belde dag na dag tevergeefs naar huize Steevens, maar op een dag stapte hij in z'n auto. In de Dorpstraat in Elsloo, waar ouders Steevens een café hadden zorgde Pellenaars met zijn ploegleidersauto voor een ware volksoploop.

Het kinderrijke gezin Steevens was diep onder de indruk van "Den Pel" met z'n dampende sigaar. Pellenaars beloofde gouden bergen en haalde Henk over om mee naar Frankrijk te gaan. Het eerste jaar hoefde hij nog niks te presteren, alleen te leren van zijn ervaren ploegmaten. Hij mocht zelfs kiezen welke ploegmaat hij meenam.... Henk koos voor zijn ervaren dorpsgenoot Sjefke Janssen.

De derde Limburger in de ploeg was Jan Nolten, die in 1952 fantastisch debuteerde. De rest van de succesvolle Tourploeg uit 1953 bestond uit Wim van Est, Wout Wagtmans, Gerrit en Adri Voorting, Thijs Roks, Adri Suykerbuyk en Hein van Breenen.

De Tour van '53 was een martelgang voor Steevens: dag na dag zwaar knechtenwerk, veel tegenslag en op de koop toe een spierscheuring. Henk was niet gewend aan afstanden langer dan 150 km. Hij vocht daardoor elke dag in de achterste regionen voor lijfsbehoud en kwam vaak moederziel alleen binnen. In die tijd waren etappes boven de 300 km heel normaal. In de 1e etappe naar Metz werd hij 26e.

In de 6e etappe was het over en uit... helemaal kapot kwam hij een kwartier te laat binnen. Pellenaars keurde hem geen blik waardig. Eenzaam en alleen ging Henk met de trein naar huis.

Een dag later kon ook Sjefke Janssen naar huis, ook getroffen door tegenslag. Twee dagen later won Nolten de etappe Nantes-Bordeaux.
Omdat de ploeg van '53 zo succesvol was, werd Henk wel in tal van huldigingen betrokken, maar het ging niet van harte.

Zijn klasseringen in de Tour van 1953:
26e in 1e etappe Tour de France, Metz - 106e in 2e etappe Liège - 102e in 3e etappe Lille - 13e in 4e etappe Dieppe - 103e in 5e etappe Caen.

Lees verder onder foto.

In 1954 werd Steevens prins carnaval bij De Sajelaire in Elsloo, daar is hij zijn hele leven trots op geweest.

In de Ronde van Nederland finishte hij in zes etappes bij de eerste tien. Bij het Nederlands Kampioenschap op de Cauberg had hij weer pech; een fikse valpartij omdat een idioot spijkers en punaises in een afdaling had gestrooid.

Wat later in het jaar 1954 werd Henk door Pellenaars samen met andere Tourgegadigden opgeroepen om in Breda foto's te laten maken. Hij dacht gelijk zijn selectie voor de Tour te horen, maar tot zijn teleurstelling moest Steevens thuis blijven. De reden bleef duister.

In 1954 maakte hij wel deel uit van de WK ploeg en werd daar 20e. In 1955 nam Henk nog deel aan de Ronde van Nederland en enkele andere etappekoersen. Maar na een zware val in de Ronde van Spanje -met een schedelbasisfractuur en diverse andere breuken tot gevolg- besloot hij om per direct te stoppen.

Later was Steevens vele jaren succesvol ploegleider bij amateurploegen als Ovis en Driessen Stoffen. Hij had toen o.a. zijn talentvolle broer Harry in zijn ploeg waarmee hij deelnam aan de Tour de L'Avenir, de Tour de France voor amateurs.
Ook was hij geruime tijd assistent-ploegleider bij het TVM van Cees Priem, ook in de Tour de France.

Daarna was het welletjes en ging hij genieten van het leven, van zijn kinderen en kleinkinderen.
De Tour van '53 is alleen nog maar herinnering, waar hij altijd graag over verteld heeft.

In 2011 wordt Henk geinterviewd door Jan Meijers van de plaatselijke tv, klik hier.

Henk Steevens overleed op vrijdag 29 mei 2020 op 88-jarige leeftijd.
Wiel Verheesen noteert mooie afscheidswoorden. Klik hier ⇢

Foto's: privécollectie familie Steevens en Nationaal Archief. 

Leo Steevens, broer van Henk en Harry Steevens, was alleen in 1957 professioneel wielrenner en reed toen voor de ploeg Eroba-Vredestein. (Eroba was een rijwielfabriek in Echt)

Belangrijkste uitslagen:

* 1956: 2e Ronde van Limburg - 3e in criterium Zutendaal - 13e in eindklassement Tour d"Europe
* 1957: 5e bij NK profs - 1e in criterium Beek

Foto boven: Arie den Hartog samen met vijfvoudig Tourwinnaar ploeggenoot Jacques Anquetil (Nationaal Archief)

Arie den Hartog werd geboren in Zuidland (Zuid-Holland) maar hij woonde het grootste deel van zijn leven in Limburg.

In de jaren vanaf 1964 tot en met 1970 was Den Hartog profwielrenner bij achtereenvolgens Saint-Raphael-Gitane, Ford France-Gitane, Ford France-Geminiani, Bic, Caballero en Caballero-Laurens.

In 1965 won hij als eerste Nederlander de Italiaanse wielerklassieker Milaan-San Remo. Den Hartog was in 1967 tevens de eerste Nederlander die zegevierde in de Amstel Gold Race. 

Als knecht van Jan Janssen hielp Den Hartog in 1968 zijn teamgenoot aan de eindzege in de Tour de France. Hij reed alle grote rondes, de Giro d 'Italia, Tour de France en de Vuelta. Arie den Hartog is ook nog enkele jaren meesterknecht geweest voor vijfvoudig Tourwinnaar Jacques Anquetil.

Na zijn sportcarrière begon Den Hartog een rijwielzaak in Elsloo, daarna in Sittard en later volgde ook nog een vestiging in Kerkrade. Sinds 1992 had hij zijn rijwielzaak in Nieuwstadt.

De oud-wielrenner kreeg in 2017 een hersenbloeding, zat sindsdien in een rolstoel en ging de laatste tijd ernstig achteruit. Arie den Hartog overleed in 2018 op 77-jarige leeftijd. 

Zijn belangrijkste uitslagen:

Amateurs:
* 1961:
* 1962: 2e in eindklassement Olympia's Tour
* 1963: 3e in eindklassement Olympia's Tour, 3e in eindklassement Ronde van Oostenrijk

Profs: * 1964: 1e GP de Belgique - 1e in 6e etappe Ruta del Sol - 1e Parijs-Camembert - 1e eindklassement Ronde van Luxemburg - 26e Luik-Bastenaken-Luik - 25e Ronde van Lombardije
* 1965: 1e in Milaan-San Remo - 7e WK op de weg - 2e Nederlands Kampioenschap - 5e eindklassement Parijs-Nice
* 1966: 1e eindklassement Ronde van Catalonië - 2e etappe Ronde van België - 22e Ronde van Lombardije - 20e Waalse Pijl
* 1967: 1e Amstel Gold Race - 13e eindklasssement Ronde van Spanje
* 1968: 26e eindklassement Tour de France - 26e Gent-Wevelgem
* 1969: 15e in Amstel Gold Race - 11e Luik-Bastenaken-Luik - 3e eindklassement Ronde van Luxemburg
* 1970: Bergklassement en 4e eindklassement Ronde van Zwitserland - 12e Amstel Gold Race - 12e Luik-Bastenaken-Luik

Foto's: privécollectie Jan Tummers, Wiel Frissen, Huub Breuls en embedded vanaf dewielersite.net

Jan Tummers, geboren in Geulle maar vanaf begin jaren 70 woonachtig in Elsloo.

Jan was prof van 1965 tot 1969 en stopte op 27 jarige leeftijd, heel jong dus. Hij was het toen zat om voor anderen tegen een karig loontje de longen uit zijn lijf te fietsen. 

Voordat hij prof werd, was hij een van de beste Nederlandse amateurwielrenners en vocht hij menig duel uit met provincie- en leeftijdsgenoten Harrie Steevens, Wim Schepers, Eddy Beugels en Jan Krekels. In 1964 won hij de Ronde van Limburg.

Als prof reed hij o.a. in 1967 de Ronde van Italië, waarin 12e werd in de rit naar Palermo. Zijn ploeg Willem II Gazelle reed de ronde niet uit, ze waren nog maar met drie renners over.

Bij de ploeg Willem II-Gazelle hield hij in de jaren zestig van de vorige eeuw de kopmannen Peter Post, Rik Van Looy en Jo de Roo uit de wind. Tummers reed onder andere Milaan-San Remo, Parijs-Nice, de Giro en de Ronde van Andalusië. In de Ronde van Zwitserland werd hij twaalfde en in de Amstel Gold Race eindigde hij op een tiende plek.
Een mooie carrière dus.

Maar aan zijn bestaan als wielrenner bewaart Tummers geen al te goede herinneringen. Hij kan het niet verkroppen hoe hij bij de profs, als knecht keer op keer werd geflikt en gebruikt. En financieel was het een ramp. De grote mannen verdienden goed, maar voor de knechten hadden de ploegbazen niets over.

Foto's: privécollectie familie Schepers en embedded vanaf dewielersite.net 

Wim Schepers was een talentvolle wielrenner die vaak zeer kort eindigde, maar helaas nooit een klassieker of Ronde wist te winnen. Hij debuteerde in 1960 bij de nieuwelingen, werd in 1962 amateur en in 1966 prof.

Wim was een voorbeeldige meesterknecht die ontelbare kilometers op kop van het peloton sleurde. In dienst van zijn kopmannen, vaak onderbetaald en oneerlijk behandeld, zoals veel kleinere renners in die tijd. In wollen outfit, met dikke tubes en op zware fietsen.
Kijk naar de vele actiefoto's van Wim, tien-tegen-een dat hij op kop sleurt...

Hij dwong kampioenen vaak tot het uiterste te gaan. Een memorabel voorbeeld hiervan is zijn gevecht in 1972 met de grote Eddy Merckx om de overwinning in Luik-Bastenaken-Luik. Een van de hoogtepunten in zijn carrière... tweede achter Merckx, wat wil je nog meer?! 

Helaas zijn er geen beelden van die heroische strijd te vinden. Wel beelden van de jaargang 1971 als Merckx Luik-Bastenaken-Luik wint en Wim toch nog mooi 16e wordt.

Zijn vrouw en dochter zijn nog steeds supertrots op hem, wetende hoe zwaar hij het vaak heeft gehad. Ook trots omdat zoveel mensen hem volgden. Zelfs een supportersclub hebben ze ter ere van hem opgericht. Hondstrouw vergezelden ze hem naar de koersen!

Na zijn actieve carrière was hij geruime tijd ploegleider; voor het laatst in 1974 bij de Timoil ploeg.

Ook werkte hij een tijdlang in de fietsenwinkel van zijn oud-ploeggenoot Arie den Hartog in Elsloo.

Wim Schepers overleed op 25 september 1998 -op zijn verjaardag!- aan een aneurysma. Hij werd slechts 55 jaar oud.

Foto's: privecollectie familie Schepers

John Schepers is de één jaar jongere broer van Wim Schepers. Hij debuteerde in 1962 bij de nieuwelingen en werd in 1966 amateur. In 1967 werd hij 17e in het eindklassement van de Tour de l'Avenir (de Tour de France voor amateurs)

Hij reed vervolgens twee seizoenen als prof bij de Caballero-ploeg waar ook zijn broer fietste. Hij behaalde één overwinning als prof: de Druivenkoers Overijsse in 1968.

John Schepers overleed in 1995 en werd slechts 50 jaar oud.

Belangrijkste klasseringen:
Amateur
* 1966: 2e eindklassement en 1e in tweede etappe Ronde van Brabant
* 1967: 17e eindklassement Tour de l'Avenir - 6e eindklassement Ronde van Brabant - 6e Ronde van Limburg
Prof
* 1968: 1e in Druivenkoers Overijsse - 96e Gent-Wevelgem - 84e Omloop Het Volk

Foto's: Nationaal Archief

Harry Steevens, door zijn supporters "De Witte" genoemd, was in de jaren zestig vooral als amateur zeer succesvol en misschien wel een van de beste amateurs die Nederland ooit gehad heeft.

In 1965 won hij Olympia's Tour, won hij tevens drie etappes en werd hij eerste in het puntenklassement. Ook won hij in dat jaar de twee amateurklassiekers Ster van Zwolle en Omloop van de Kempen.

In dat jaar veroverde hij ook de groene trui in de Tour de l'Avenir (Ronde van de Toekomst, de Tour de France voor amateurs) en werd hij 7e in het eindklassement.

In 1966 won hij de Ronde van Limburg en was hij winnaar van een aantal etappes en de groene trui in de Tour de l'Avenir. Hij werd tevens tweede in het eindklassement van deze Tour. Ook won hij een etappe in Olympia's Tour.

Als professional (vanaf 1967) was hij minder succesvol. In zijn eerste jaar werd hij 3e in de Amstel Gold Race.

Zijn topjaar was 1968. In dat jaar won hij de Amstel Gold Race; de finishstreep was dat jaar in zijn geboortedorp Elsloo getrokken. Dat was wellicht de belangrijkste zege in zijn profcarrière. 

Ook won hij de semiklassieker Parijs-Camembert. Verder werd hij tweede in de Grote Scheldeprijs en behaalde hij een etappe-overwinning in de Ronde van Andalusië.

In 1969 moet hij met veel minder genoegen nemen, slechts twee ereplaatsen in Belgische semi-klassiekers.

Foto boven: Caballero ploeg in 1967. Embedded met dank aan Gerard Vianen Classic.

In 1970 won Steevens de 2e etappe van de Ronde van Zwitserland.
Niet veel later nam hij deel aan de Ronde van Frankrijk. Zijn beste prestatie in deze ronde was een 2e plaats in de 6e etappe. Maar hij reed wel in 7 etappes bij de eerste 10 en werd daardoor 8e in de puntenklassering. In het eindklassement werd hij 45e.

De Tour van 1970 luidde het einde van zijn carrière in. Harry belandde als een van de eersten in een massale valpartij. Het hele peloton kreeg hij over zich heen. Zes hoog lag de groep gestapeld en toen die berg was weggewerkt, kwam ‘de Witte’ tevoorschijn. Hij zat nog aan zijn fiets vast door de aangesjorde voetriemen.

Omstanders probeerden zijn voet uit de toeclip te krijgen en toen hebben ze er zó aan gewrikt dat Harry daar een levenslange blessure aan heeft overgehouden.
In plaats van zich medisch te laten verzorgen is hij doorgereden. De macht was daarna uit zijn been verdwenen. 

In 1971 stond hij weer aan de start van de Tour de France, maar moest in de 6e etappe opgeven na overschrijding van de tijdslimiet.

Daarna is de koek op. Harry Steevens stopt in 1972.

Belangrijkste uitslagen:

Amateurs
* 1964: etappe in Olympia's Tour, 3e in eindklassement - 40e in wegwedstrijd Olympische Spelen Tokio
* 1965 Olympia's Tour eindwinnaar en 3 etappes - Ster van Zwolle - Omloop van de Kempen - Tour de l'Avenir: groene trui en 6e in eindklassement
* 1966: Ronde van Limburg - Tour de l'Avenir: groene trui, 2e eindklassement - etappewinst in Olympia's Tour 

Profs
* 1967 Amstel Gold Race: 3e - 17e op WK Profs in Heerlen
* 1968 winnaar Amstel Gold Race: 1e in Parijs-Camembert - 1e in etappe Ruta del Sol - 15e in Milaan-San Remo - 8e in E3 Prijs Harelbeke - 18e op WK Profs in Imola - 6e in Parijs-Tours. In de Ronde van Zwitserland finishte hij in 5 etappes bij de eerste 5. In Parijs-Nice 6x bij de eerste 10.
* 1969 - 3e plaats in GP Pino Cerami - 2e plek in de Omloop der Vlaamse Gewesten - 25e WK Profs in Zolder
* 1970 - 21e in Amstel Gold Race -  winnaar 2e etappe Ronde van Zwitserland - 45e in eindklassement Tour de France en 8e in puntenklassement met 7 etappes bij de eerste 10.
* 1971 - 11e in Omloop het Volk - 11e Gent-Wevelgem - 19e Waalse Pijl - 20e Amstel Gold Race - 3e in 4e etappe Ronde van Spanje en in 3 etappes bij de eerste 10.